Franciszek Władysław Paszkowski

ur. 26 III 1818 w Warszawie – zm. 13 XI 1883 w Krakowie

Prezes Komitetu Kopca Kościuszki (Komitetu Konserwacji Pomnika Kościuszki) w latach 1879 – 1883

Studiował malarstwo m. in. w Warszawie, Krakowie, Dreźnie i Rzymie. Uprawiał malarstwo religijne, rodzajowe i malował portrety. Po pożarze Krakowa w 1850 r. porzucił malarstwo dla pracy społecznej i polityki. Był członkiem Towarzystwa Naukowego Krakowskiego i Towarzystwa Sztuk Pięknych. Działał w Komitecie odnowy Sukiennic i na rzecz rozwoju założonego w 1873 r. Muzeum Narodowego. Po stryju generale gospodarzył w majątku w Toniach. Działał w Towarzystwie Gospodarczo-Rolniczym, organizował szkołę rolniczą w Czernichowie. Z kardynałem Dunajewskim zakładał w Krakowie ochronki. Współtworzył Towarzystwo Ubezpieczeń Wzajemnych, a w latach 1861–1882 był posłem do Sejmu Krajowego, gdzie miał udział w wypracowywaniu szeregu ustaw. Musiał mieć autorytet i cieszyć się wielkim zaufaniem, skoro Aleksander Fredro uczynił go odpowiedzialnym za pośmiertne wydanie jego dzieł, a Jerzy Lubomirski testamentalnie powierzył mu kuratelę nad swymi synami i rodowym majątkiem. Jako prezes Komitetu Konserwacji Pomnika Kościuszki od roku 1879, kontynuując zabiegi Piotra Moszyńskiego o suwerenny status prawny Kopca, w roku 1880 wpisał go w księdze wieczystej jako Fundację Narodową Mogiły Kościuszki, czyli własność narodu polskiego zarządzaną w jego imieniu przez Komitet.

Portret Franciszka Paszkowskiego, fot. Walery Rzewuski, 1865, Biblioteka Narodowa w Warszawie.